Η μεγάλη αξία του ποδοσφαίρου και το πέρασμά του από τη Μεθώνη τρεις γενιές πριν

Το ποδόσφαιρο έχει συγκλονίσει και πάντα θα συγκλονίζει, προσφέροντας σε όλο τον κόσμο ξεχωριστά συναισθήματα. Πολλοί από εμάς θεωρούμε το ποδόσφαιρο τον βασιλιά των σπορ. Ναι, αυτό είναι γεγονός, διότι ένας αγώνας ποδοσφαίρου μου μοιάζει με λειτουργία και ζωή ενός αληθινού βασιλιά. Εκατομμύρια άνθρωποι ένιωσαν πρωτόγνωρα συναισθήματα με το ποδόσφαιρο.

Απ’ ότι γνωρίζω στον τόπο μου, υπάρχουν ποδοσφαιριστές που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα και χάρισαν στους συγχωριανούς μου αξέχαστες, μαγικές στιγμές. Φρόντισα να φέρω στη θύμησή μας εκείνα τα χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε το ποδόσφαιρο στην Μεθώνη.

Σε αυτήν την προσπάθεια, ζήτησα την βοήθεια ενός εκλεκτού φίλου μου του Κυριάκου Κουλδακίδη, που επί δεκαετίες καταγράφει τα του τοπικού ποδοσφαίρου. Βρέθηκα στον χώρο του και γρήγορα μπήκα και στον χώρο της τέχνης του. Με υποδέχθηκα με το πινέλο στο χέρι.

Έριξα ένα βλέμμα γύρω, όπως πάντα, μια πολύχρωμη «ζωντανή» γκαλερί, με παλιά και νέα έργα ψυχής. Μου θύμισαν πολλές φορές τον Θεόφιλο… Ο Κυριάκος, μου πρόσφερε καφεδάκι με το γλυκό, πλατύ του χαμόγελο. Όσο εκείνος έψηνε τον καφέ, εγώ «ταξίδευα» από το ένα έργο στο άλλο.

Σε λίγο, τα χείλη μου ψιθύρισαν: «ακούραστος – αληθινός – ζωντανός λάτρης μιας ξεχωριστής τέχνης». Καθώς έφερνε τον καφέ μας μου είπε, «καιρό έχεις να φανείς Αντώνη. Ναι», του είπα, «έχεις δίκιο. Να όμως που ήρθα σήμερα και θα τα πούμε για τα καλά».

Με κοίταξε με κάποια απορία. «Ήρθα να κουβεντιάσουμε και να θυμηθούμε μαζί εκείνα τα χρόνια που έζησες σαν ποδοσφαιριστής εδώ στη Μεθώνη μας». Το πρόσωπό του άνθισε, φωτίστηκε. Πέταξε. Λες και του έδωσα παπούτσια και φανέλα νούμερο ένα να μπει στο αγώνα. Με κοίταξε κατάματα για λίγο, με ένα βλέμμα που δεν μπόρεσα να το διαβάσω. Ύστερα «έφυγε» με τη σκέψη του σιγά-σιγά.

«Εκείνα τα χρόνια όλες οι οικογένειες του χωριού μας πάσχιζαν για δημιουργία. Εμείς τα παιδιά, από κοντά να βοηθάμε όσο μπορούμε, βλέποντας τους γονείς μας στην καθημερινή τυράννια. Να καλλιεργήσουν τα χωράφια, να φυτέψουν, να θερίσουν, να θρέψουν ζώα, ναχτίσουν στάβλους, αποθήκες, σπίτια, να σπουδάσουν παιδιά και ένα σωρό άλλες σκοτούρες… Για μας τα παιδιά το ποδόσφαιρο ήταν η πρώτη και η μεγάλη μας αγάπη».

Δεν ήθελα να τον διακόψω για τίποτα. Έβλεπα πως προχωρούσε σε μια ξεχωριστή αληθινή αφήγηση εκείνης της εποχής και της ζωής τότε. Βούτηξε το κουλουράκι στον πικρό του καφέ και συνέχισε νοσταλγικά, λέγοντας:

«Η πρώτη ομάδα που ιδρύθηκε στη Μεθώνη ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος, στη δεκαετία του ’30. Παράγοντες ήταν ο Γεννάδιος Παπαδόπουλος και αργότερα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, ο Κώστας Παντελής, ο Παύλος Μεταλλίδης, αυτοί μου έρχονται στο μυαλό. Στον Μέγα Αλέξανδρο έπαιξαν τερματοφύλακες ο Γιώργος Συρίδης και ο Κώστας Μοσχοτέλιας. Μέσα, ποδοσφαιριστές όπως ο Αδάμ Παπαδόπουλος, ο Κώστας Μποντίτσης, ο Ιωάννης Ζαμάνης και κάποιοι άλλοι που μετέπειτα έφυγαν στο χωριό Νέα Ζωή, το σημερινό Λουδία.

Όπως μετά έφυγε και ο Γεώργιος Συρίδης στο Νησί Ημαθίας. Εκεί ίδρυσαν τον Αθλητικό Σύλλογο Μακεδονικό το 1958. Ήταν πρόεδρος και έγιναν αρκετά μεταξύ μας παιχνίδια.

Ύστερα, ιδρύθηκε ο Άρης με συμμετοχή ως ιδρυτικό μέλος του δάσκαλου Αλέξανδρου Χατζηαντωνίου. Στον Άρη έπαιξα κι εγώ αρχικά τερματοφύλακας και αργότερα σαν αμυντικός, γιατί είχαμε τον Θανάση τον Κουτσουμπέλια, έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες εκείνης της εποχής.

Ήμασταν μια ομάδα δυνατή, με παίκτες που σήμερα θα έπαιζαν στην Α’ κατηγορία, όπως ο Ανδρεάς ο Μεταλλίδης, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης (της Κοντυλιώς), ο Βασίλης και ο Χρήστος Μωισίδης, ο Λάζαρος Χατζής, ο Δημήτρης και ο Φώτης Σπανός, ο Νίκος Παντελής, ο Γιάννης και ο Γιώργος (Γκόγκος) Κατσαούνης, ο Γιώργος και ο Τάκης Γαβριηλίδης, ο Αλέξανδρος Γαβριηλίδης.

Στη συνέχεια, ο Άρης ενισχύθηκε με πολύ καλούς παίκτες όπως τερματοφύλακες τον Ορέστη Δημάση και τον Λάσκαρη Κατσαρέλια, ποδοσφαιριστές τους Νίκο Βαρβούτη, Πέτρο Μεταλλίδη, Νίκο Μποντίτση, Γιώργο Χριστοδούλου, Παύλο και Γιώργο Γεωργιάδη, Στέργιο Κουτσαλή, Αλέκο και Γιάννη Παπαδόπουλο (παιδιά του Γεννάδιου Παπαδόπουλου).

Ο Γεννάδιος, ένας από τους μεγάλους παράγοντες, με μεγάλη προσφορά στο ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής στον τόπο μας. Εκείνος οργάνωνε και όλα τα παιχνίδια, που ήταν φιλικά. Ήταν φορές που κάποιοι διοργανωτές έβαζαν ένα κύπελλο, βλέπεις τότε δεν είχαμε τις ενώσεις ποδοσφαιρικών σωματείων.

Τώρα, αν ξέχασα κάποιους να αναφέρω, λυπάμαι, πάντως θα το ξαναπώ πως εκείνα τα παιδιά θα μπορούσαν σήμερα να παίξουν άνετα στις μεγάλες κατηγορίες, ακόμα και στο εξωτερικό, γιατί ήταν ψημένα και γεμάτα ψυχή.

Τότε Αντώνη, φέρναμε νίκες και εκτός έδρας. Θυμάμαι μέσα στο Λιτόχωρο, στη Σίνδο, στα καμποχώρια Νησί, Νέα Ζωή (Λουδία), Αιγίνιο, Καταχά, Σφενδάμη, Μακρύγιαλο και άλλα μέρη. Περιττό να πω βέβαια ότι τελειώναμε από τα χωράφια και πηγαίναμε κατευθείαν στο γήπεδο για μπάλα».

Πως τα καταφέρνατε από οικονομικής πλευράς; Στολές, παπούτσια, μετακινήσεις;

«Πολλές φορές βάζαμε χρήματα από την τσέπη μας. Άλλοτε, παίζαμε κάποια θεατρική παράσταση. Θυμάμαι κάποιους που έδιναν τσουβάλια σιτάρι για τις ανάγκες του Συλλόγου μας. Δύσκολα χρόνια, όμως κερδίζαμε άλλα πράγματα και μας έμειναν αξέχαστες αναμνήσεις, φίλε μου Αντώνη».

Ναι Κυριάκο, έτσι είναι, έζησα κι εγώ ένα μέρος από αυτά που ανέφερες. Κατά τη γνώμη σου, τι θα μπορούσε να γίνει σήμερα στο θέμα του αθλητισμού στη Μεθώνη;

«Είναι δύσκολα να γίνει κάτι εδώ στο χωριό γιατί είναι άδειο από νέους ανθρώπους».

Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, τα παιδιά, τι έχουν να κερδίσουν ερχόμενοι σε επαφή με τον αθλητισμό;

«Θα ήταν πολύ ευχάριστο να βοηθηθούν τα παιδιά μας, έστω αυτά που είναι εδώ. Πιστεύω είναι ένας τρόπος διαφυγής και για αυτά ο αθλητισμός. Θα κέρδιζαν πολλά, πρώτα-πρώτα διαμορφώνει χαρακτήρα, νιώθεις αίσθημα συνεργασίας, μαθαίνεις να σέβεσαι τον συμπαίκτη και τον αντίπαλο.

Ο νέος που αθλείται θα γνωρίσει χαρές, λύπες, θα αποκτήσει υπομονή, επιμονή, φιλίες και φυσικά, το κυριότερο, θα αποφύγει κακές επιρροές και καταχρήσεις. Κι αυτά όλα βέβαια θα εξαρτηθούν από το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, που για να είμαι ειλικρινής δεν μου αρέσει καθόλου σήμερα».

Το φινάλε της κουβέντας ένιωσα να με συγκινεί, βλέποντας και την έκφραση του προσώπου του, που ζωγραφιζόταν τόσο χαρά όσο και λύπη… Αυτό αγαπητοί μου, ήταν το πέρασμα του ποδοσφαίρου από την Μεθώνη, που ξεκίνησε τρεις γενιές πριν.

Το 1977 ιδρύθηκε ο Γ.Α.Μ.Σ. Μεθώνης, κάτι διαφορετικό, ωραίο, αγωνιστικό. Δυστυχώς δεν κατάφερε να παραμείνει έως σήμερα. Ο λόγος; Μα φυσικά η απουσία νέων παιδιών από τον τόπο μας.

Αντώνης Β. Μπούμπουρας

#Vacation