Μεθώνη: Ένα όνομα, Ένας τόπος, Ένας πολιτισμός, Μία ιστορία

Κύριε πρόεδρε της Τοπικής Κοινότητας Μεθώνης (Α. Μπούμπουρα), Αιδεσιμότατε πατέρα Ευάγγελε, Κυρία πρόεδρε του Πολιτιστικού Συλλόγου Μεθώνης (Ελ. Αργυροπούλου), Κύριε πρόεδρε του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών (Κων. Καλογεράκη), Αγαπητοί συγχωριανοί,

Με τιμά ιδιαίτερα η πρόσκληση του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας και φίλου Α. Μπούμπουρα και του σεβαστού πατέρα Ευάγγελου να κάνω μια σύντομη αναδρομή στη μακρόχρονη ιστορία του τόπου μας – του χωριού μας, την ημέρα αυτήν που τελέσαμε το μνημόσυνο των προγόνων μας. Την ημέρα αυτή που συμπίπτει χρονικά τόσο με την απελευθέρωση της Πιερίας από τους Τούρκους στις 16 με 18/10/1912 όσο και με την συμπλήρωση 100 χρόνων από την επίσημη ίδρυση της Κοινότητας Μεθώνης με το ΦΕΚ 152Α και ημερομηνία 9 Ιουλίου 1914.

Ταυτόχρονα η πρόσκληση αυτή είναι και μία πρόκληση!

Πώς να συμπτύξω μέσα σε λίγες γραμμές και σε λίγο χρόνο, χωρίς να σας κουράσω, την ιστορία 5000 περίπου ετών;

Διότι, αγαπητοί συγχωριανοί, η ιστορία του τόπου μας, της Μεθώνης, δεν ξεκινά το 1912 με την απελευθέρωση της από τον Οθωμανικό ζυγό. Η αρχαία ιστορία του τόπου μας ξεκινά από τη Νεολιθική εποχή, πολύ πριν το 800 π.Χ.

Για το όνομά της – το όνομα της Μεθώνης – υπάρχουν τέσσερεις αναφορές:

1. Σύμφωνα με την 1η, πήρε το όνομά της από τη Μεθώνη, τη Ναϊάδα Νύμφη που ήταν σύζυγος του επώνυμου βασιλιά της Πιερίας, του Πίερου.

2. Σύμφωνα με την 2η, η Μεθώνη ήταν μία από τις Αλκυονίδες Νύμφες. Ήταν η επώνυμη Νύμφη της πόλης της Μεθώνης στην Πιερία.

3. Σύμφωνα με την 3η, από το μέθυ, το Ομηρικό μεθυστικό κρασί, επειδή η περιοχή είχε μεγάλη παραγωγή κρασιού λόγω των πολλών αμπελιών και

4. Σύμφωνα με την 4η, οι Ερετριείς άποικοι από την Εύβοια έδωσαν στον τόπο αυτό το όνομα ενός ντόπιου Πίερου, του Μέθωνα, πρόγονου του Ορφέα. Δεν έδωσαν το όνομα ενός δικού τους αρχηγού, όπως συνηθιζόταν, κατά την ίδρυση μιας αποικίας.

Για την τοποθεσία της:

Ο αρχαίος οικισμός της Μεθώνης, της αρχαιότερης αποικίας του βόρειου Αιγαίου, αναπτύχθηκε σε δύο λόφους, βόρεια της σημερινής Αγαθούπολης. Οι λόφοι αυτοί στην αρχαιότητα βρέχονταν στα ανατολικά και στα βόρεια από τον Θερμαϊκό κόλπο. Μάλιστα, στα βόρεια διαμορφωνόταν ένας αρκετά βαθύς όρμος. Ο όρμος ήταν προστατευμένος τόσο από τους βόρειους όσο και από τους νότιους ανέμους. Έτσι αποτελούσε το πιο ασφαλές λιμάνι της ευρύτερης περιοχής, όπου ως γνωστόν τα μεγαλύτερα προβλήματα προκαλούν οι νότιοι άνεμοι. Η θέση, συνεπώς, της Μεθώνης ήταν στρατηγική και ο κομβικός της ρόλος ενισχυόταν ακόμη περισσότερο, γιατί βρισκόταν πάνω στον οδικό, παραλιακό άξονα που ένωνε τη νότια Ελλάδα με τη βόρεια.

Για την ιστορία της:

Τα ευρήματα των αρχαιολογικών ανασκαφών που ξεκίνησαν το 2003 βόρεια της Ν. Αγαθούπολης είναι πολύ σημαντικά. Ανέδειξαν την ιστορία της Μεθώνης από τη Νεολιθική εποχή μέχρι το 354 π. Χ., όταν καταλήφθηκε από τον Φίλιππο Β’ τον Μακεδόνα και επίσης τη σημασία της στον αρχαίο Ελλαδικό χώρο.

Στον προϊστορικό οικισμό της Μεθώνης ανακαλύφθηκε το αρχαιότερο ύφασμα σε ολόκληρη τη Μακεδονία και κλωστή περασμένη σε βελόνι. Τα άλλα ευρήματα, όπως χάλκινα αντικείμενα (εγχειρίδια, βελόνες, σουβλιά), λίθινα εργαλεία, πήλινα σφοντύλια, οστέινες βελόνες κ.α., μαρτυρούν την ενασχόληση των κατοίκων με την καλλιέργεια της γης, την κατεργασία των προϊόντων και την υφαντουργία.

Η Μεθώνη, σύμφωνα με μία μαρτυρία του Πλούταρχου, ιδρύθηκε περίπου το 733 π. Χ. από Ερετριείς άποικους στη θέση που ήδη κατοικούσαν Θράκες και Μακεδόνες. Οι Ερετριείς, σύμφωνα πάντα με τον Πλούταρχο, επέλεξαν να εγκατασταθούν στον τόπο αυτόν, γιατί προφανώς ήδη τον γνώριζαν από τις εμπορικές τους συναλλαγές. Ήταν βλέπετε φημισμένοι ναυτικοί και ναυπηγοί – οι εφοπλιστές θα λέγαμε της εποχής εκείνης. Οι πρόσφατες ανασκαφές έδειξαν ότι ο χώρος κατοικήθηκε συνεχώς από τη Νεότερη Νεολιθική εποχή μέχρι το 354 π.Χ., όταν καταλήφθηκε από τον Φίλιππο Β’ για να αποτελέσει τμήμα του βασιλείου της Μακεδονίας.

Η Μεθώνη γνώρισε μεγάλη ακμή, αφού αποτελούσε μεγάλο διαμετακομιστικό και παραγωγικό κέντρο, όπως μαρτυρούν τα μεγάλα δημόσια κτίρια του 6ου και του 5ου αι. π.Χ. που εντοπίσθηκαν από τις ανασκαφές. Τα κτίρια αυτά ανήκουν στο δημόσιο και εμπορικό της κέντρο, την Αγορά.

Η μεγάλη ακμή της Μεθώνης επιβεβαιώνεται και από τα ευρήματα του «Υπογείου της Μεθώνης», όπως ονομάστηκε από τους αρχαιολόγους. Ένα όρυγμα, ένας λάκκος δηλαδή, 3,5μ. επί 4,5μ. σε πλάτος και βάθος περίπου 11μ. όπου βρέθηκαν δεκάδες πήλινα αγγεία και ενεπίγραφα κεραμικά σκεύη. Σκεύη δηλαδή με επιγραφές στην Ελληνική γλώσσα και σε όλες τις διαλέκτους που ομιλούνταν εκείνη την εποχή.

Τα ευρήματα είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικά και για τις σχέσεις της Μεθώνης με ολόκληρο το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Υποδεικνύουν ότι το 733 π.Χ., όταν κατέφθασαν εδώ οι καταδιωγμένοι Ερετριείς, βρήκαν έναν ιδιαίτερα ακμαίο οικισμό τον οποίο δεν κατέλαβαν δια της βίας. Αντίθετα ο τοπικός πληθυσμός φαίνεται να τους αποδέχτηκε. Είναι ένα πολυπολιτισμικό τοπίο με Θράκες, Μακεδόνες, Ερετριείς και Ίωνες από τη Μικρά Ασία. Θα λέγαμε είναι οι «Πανέλληνες της Μεθώνης».

Το σίγουρο πάντως είναι ότι μετά την έλευση των αποίκων ο οικισμός γνωρίζει ακόμη μεγαλύτερη ακμή. Αποτελεί πλέον ένα μεγάλο παραγωγικό και εμπορικό κέντρο σε όλους τους τομείς. Δημιουργήθηκαν εργαστήρια για την κατασκευή αντικειμένων μικροτεχνίας και μεταλλουργίας από μία μεγάλη ποικιλία υλικών, όπως σιδήρου, χαλκού, χρυσού κ.ά. και οπωσδήποτε της κεραμικής.

Τα πλούσια ευρήματα της Μεθώνης, και μάλιστα η ποικιλία της γραφής στα κεραμικά σκεύη, υποδηλώνουν τις διευρυμένες επαφές των Μεθωναίων και κατ’ επέκταση των επιδράσεων και των επιρροών που δέχθηκε η Μεθώνη. Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και η πρώιμη χρήση του ελληνικού αλφαβήτου και της ελληνικής γλώσσας. Μόλις οι άνθρωποι έμαθαν το αλφάβητο, για να διευκολύνονται στο εμπόριο, άρχισαν να χαράσσουν πάνω στα συμποτικά τους αγγεία όχι μόνο το όνομά τους, αλλά και τα μικρά ποιήματα – ευθυμολογίες που συνέθεταν για τα γλέντια τους στα συμπόσια. Η Μεθώνη της Μακεδονίας είναι από τις λίγες περιοχές του ελληνικού κόσμου, όπου πρωτοεμφανίζονται τα ελληνικά και μάλιστα γύρω στο 700 π. Χ.

Σε μια συνέντευξη του στην «Κ» ο καθηγητής του ΑΠΘ κ. Τζιφόπουλος αναφέρει: «Μέχρι πρότινος πιστεύαμε ότι την περίοδο αυτή η περιοχή πάνω από τη Θεσσαλία ήταν tabula rasa, δηλαδή αναλφάβητοι. Και να που τα «Γράμματα από το Υπόγειο» της Μεθώνης μας έστειλαν αδιάβαστους. Τα νέα ευρήματα αλλάζουν την ιστορία, τη φιλολογία, τη γλωσσολογία. Η ελληνική γλώσσα, όπως φαίνεται στα ενεπίγραφα αγγεία του 8ου και του 7ου αιώνα π.Χ., όχι μόνο υπάρχει, αλλά εμφανίζεται με παγιωμένη γραμματική και συντακτική δομή». και συνεχίζει, «Από Ομήρου άρξασθαι» διδάσκουμε ως τώρα, αλλά φαίνεται ότι ταυτόχρονα με τον Όμηρο και τον Ησίοδο εμφανίζεται κι αυτή η ποίηση, η Ιαμβική, μια προχωρημένη μορφή της ελληνικής γραφής με την οποία συνθέτουν αυτά τα αστεία επιγράμματα. Οι άνθρωποι δηλαδή δεν γλεντούσαν μόνο με τις επιγραφές των επικών ηρώων της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, αλλά και με μια δική τους λυρική ποίηση, περιπαιχτική, σαρκαστική, για γλέντια και επίδειξη γνώσης του αλφάβητου».

Και εξηγεί ο κ. Τζιφόπουλος. «Εκείνη την εποχή υποθέτουμε ότι η Μεθώνη πρέπει να ήταν, από άποψη φυλετικής παρουσίας, όπως η Θεσσαλονίκη πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα πολυπολιτισμικό τοπίο με Θράκες, Μακεδόνες, Ερετριείς και Ίωνες από τη Μικρά Ασία. Όλοι αυτοί ήταν έμποροι και έγραφαν τα ονόματά τους σε αγγεία. Αρκετά από αυτά που βρέθηκαν είναι εισαγόμενα. Μπορεί να τα αγόρασε κάποιος ντόπιος ο οποίος εγκαταστάθηκε στη Μεθώνη και έγραψε στη δική του γλώσσα και διάλεκτο. Τα ελληνικά αυτά όμως είναι η διάλεκτος του Ομήρου, αυτή των αρχών της λογοτεχνίας».

Η Μεθώνη, η πόλη – λιμάνι, παρόλο ότι δέχεται, όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας, τις επιδρομές των Περσών, συνεχίζει και ακμάζει. Δεν ενσωματώνεται όμως στο βασίλειο της Μακεδονίας. Αντίθετα, ως μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας η Μεθώνη συνιστούσε διαρκή κίνδυνο παρέμβασης στα εσωτερικά της Μακεδονίας. Ήταν σαν ένα αγκάθι στα πλευρά των Μακεδόνων βασιλέων. Έτσι, τρία χρόνια μετά την κατάληψη της Πύδνας, ο Φίλιππος αποφάσισε το 354 π.Χ. να εκδιώξει από τον Θερμαϊκό κόλπο τον Αθηναϊκό στόλο και να ενώσει όλες τις πόλεις – κράτη της Ελλάδας, να ενώσει όλους τους Έλληνες. Με αφορμή την προσπάθεια των Αθηναίων να τον εκθρονίσουν, πολιόρκησε και κατέστρεψε ολοσχερώς τη Μεθώνη, χάνοντας σύμφωνα με της αρχαίες πηγές και το δεξί του μάτι. Και, αφού μοίρασε τη γη στους Μακεδόνες, ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν στην ενδοχώρα.

Σύμφωνα μ ε το Στράβωνα η πόλη ξανακατοικήθηκε και το λιμάνι της συνέχισε να λειτουργεί εξυπηρετώντας τώρα τις ανάγκες του Μακεδονικού βασιλείου και εξασφαλίζοντας έτσι την ανεμπόδιστη διέξοδο της Μακεδονίας προς τη θάλασσα.

Τα χρόνια περνούν και το 168 π.Χ. μετά την ήττα των Μακεδόνων από τους Ρωμαίους στη μάχη της Πύδνας, η πόλη της Πύδνας παρακμάζει οριστικά. Αντίθετα, το λιμάνι της Μεθώνης συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στη ναυσιπλοΐα της Ρωμαϊκής εποχής.

Δυστυχώς δε γνωρίζουμε την τύχη της Μεθώνης τα χρόνια της Ρωμαϊκής και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι αναφορές είναι ελάχιστες και αφορούν τη διέλευση από τη Μεθώνη του πολιούχου μας Απόστολου των Εθνών Παύλου. Ο Απόστολος Παύλος κατά τη δεύτερη περιοδεία του, 52 ή 53 μ.Χ., φυγαδεύεται από τους Βεροιείς χριστιανούς και μέσω του Αιγινίου φθάνει στο λιμάνι της Μεθώνης, απ’ όπου με πλοιάριο αναχωρεί για την Αθήνα.

Κατά την τουρκοκρατία το σημερινό χωριό δεν κατοικείται ή αν κατοικείται δεν είναι γνωστό το τούρκικο όνομά του. Στην περιοχή υπάρχει το Π. Ελευθεροχώρι που κατοικείται αμιγώς από Έλληνες. Το λιμάνι όμως διατηρείται και λειτουργεί ως Σκάλα Ελευθεροχωρίου παρέχοντας τη δυνατότητα επικοινωνίας της βόρειας Πιερίας με τη Θεσσαλονίκη, στην οποία ανήκει διοικητικά.

Στις 16 με 18 Οκτωβρίου 1912 η Πιερία απελευθερώνεται από τον Τουρκικό ζυγό. Οι Τούρκοι μουσουλμάνοι κάτοικοι του χωριού μας το εγκαταλείπουν αφήνοντας πίσω τα πέτρινα σπίτια τους. Στα σπίτια αυτά το 1913 εγκαθίστανται οι πρώτοι Έλληνες πλέον νέοι κάτοικοι του χωριού το οποίο ονομάζεται Νέο Ελευθεροχώρι. Είναι οι πρώτες οικογένειες Καταφυγιωτών που με τις προτροπές του γιατρού Ιωάννη Παπαδόπουλου εγκαταλείπουν το ορεινό Καταφύγι και εγκαθίστανται στο Ελευθεροχώρι. Μαζί τους εγκαθίσταται και ο πρώτος ιερέας του χωριού, Καταφιώτης κι αυτός, πατέρας Ιωάννης Παπατσάμης. Ο γιατρός Παπαδόπουλος. Θα λέγαμε είναι ο πρώτος οικιστής του χωριού μας. φροντίζει τα πάντα και κατευθύνει τα της Κοινότητας χωρίς να είναι πρόεδρος. Ήταν άλλωστε στην κορυφή της κοινοτικής ιεραρχίας του Καταφυγίου επί σειρά ετών μέχρι το 1912.

Το 1914 εγκαθίστανται στο χωριό Έλληνες πρόσφυγες από τη Θράκη ξεριζωμένοι από τις εστίες τους από τους Βούλγαρους. Ενώ μετά το 1920 εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι Έλληνες πρόσφυγες από τον Πόντο εγκαταλείποντας τις πατρογονικές τους εστίες εκδιωγμένοι από τους Τούρκους. Η Μεθώνη, της οποίας οι κάτοικοι εκδιώχθηκαν από τον Φίλιππο το 354 π.Χ. και έγιναν πρόσφυγες, δέχεται 2300 χρόνια μετά Έλληνες πρόσφυγες από τη Θράκη και τον Πόντο. Ήταν φαίνεται γραπτό της να γίνει ξανά, όπως η αρχαία Μεθώνη, χωριό των «Πανελλήνων». Άνθρωποι τριών διαφορετικών καταγωγών, Καταφυγιώτες, Θρακιώτες και Πόντιοι, τρεις διαφορετικές φυλές, δεν συνυπάρχουν απλά, αλλά σμιλεύονται και ζυμώνονται μεταξύ τους. Δημιουργούνται καρδιακές φιλίες, συγγένειες, δεσμοί αίματος. Χωρίς να ξεχνούν τις καταγωγές τους, μεταφέρουν στη νέα κοινότητά τους τις παραδόσεις τους, τα ήθη και τα έθιμά τους και συμμετέχουν όλοι σε όλα. Με λίγο δισταγμό, πιστεύω, στην αρχή μέχρι να γνωριστούν καλύτερα. Πόσοι άλλωστε από εσάς τους γεροντότερους δεν έχετε ακούσει το «αυτός δεν είναι θκος μας» ή «αυτή δεν ειν θκια μας». Ζουν όμως μαζί, αρμονικά, λύνοντας τα καθημερινά τους προβλήματα. Περνούν μαζί, μονιασμένοι την πείνα και τη δυστυχία της Γερμανικής κατοχής. Μετά την καταστροφή του Καταφυγίου, τα Χριστούγεννα του 1943, η Μεθώνη δέχεται ένα τρίτο κύμα προσφύγων. Αυτή τη φορά είναι οι Καταφυγιώτες πυροπαθείς. Τους υποδέχονται, τους φιλοξενούν, τους περιθάλπουν. Οι Μεθωναίοι περνούν μαζί και τη σκληρή δοκιμασία του εμφυλίου χωρίς μισαλλοδοξία και αντεκδικήσεις. Φυλάγουν και προστατεύουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τους συγχωριανούς τους.

Όπως ήταν φυσικό. Το 1913 και 1914, από τα πρώτα πράγματα για τα οποία φροντίζουν αμέσως μετά την εγκατάστασή τους στο χωριό είναι η Εκκλησία και το Σχολείο. Όπως οι αρχαίοι υμών πρόγονοι έστηναν βωμούς και εστίες στους θεούς τους σε κάθε αποικία που δημιουργούσαν, έτσι και οι σύγχρονοι πρόγονοί μας φροντίζουν το 1914 να κατασκευάσουν την εκκλησία του χωριού, τον Άγιο Ελευθέριο. Δεν έχει σημασία που είναι ξύλινη, σημασία έχει ότι έχουν εκκλησία. Εκεί προσεύχονται, εκεί ζουν τις χαρές των γάμων και των βαπτίσεων, εκεί και τις λύπες των θανάτων των αγαπημένων τους και των αγαπητών συγχωριανών τους. Το 1928 ξεκίνησε η ανέγερση της νέας εκκλησίας προς τιμή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η εκκλησία εγκαινιάστηκε στις 9 Μαρτίου 1958 από το Μακαριστό Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης κκ Βαρνάβα, ενώ εφημέριος ήταν ο πατέρας Ιωάννης Θεοδοσίου και μετονομάστηκε Απόστολος Παύλος, προς τιμή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου. Στον περίβολο της εκκλησίας ήταν ενταφιασμένοι τρεις πρωτοπόροι συγχωριανοί που συνέδεσαν τη ζωή τους με την πορεία αυτού του τόπου: του οικιστή της σύγχρονης Μεθώνης, Καταφυγιώτη ιατρού Ι. Παπαδόπουλου και των δύο πρώτων ιερέων της Μεθώνης, του πατέρα Ιωάννη Παπατσάμη από το Καταφύγι και του πατέρα Αλεξίου Παπαδόπουλου από τον Πόντο.

Σε ό,τι αφορά το Δημοτικό Σχολείο, το 1913 ιδρύεται το μονοτάξιο Δημ. Σχολείο Μεθώνης με δημοδιδάσκαλο τον Καταφυγιώτη Αθανάσιο Παπαδιδασκάλου. Το 1914 δημιουργείται ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Μεθώνης και ο αείμνηστος Εμμανουήλ Σταθάκης δωρίζει στο σχολείο τα γραφεία των Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ), μαζί με το οικόπεδο, για τη στέγαση του σχολείου. Στο κτίριο αυτό διδάχτηκαν τα πρώτα τους γράμματα οι Μεθωναίοι μαθητές μέχρι το 1935. Το έτος αυτό χτίστηκε με δαπάνη του Ελληνικού κράτους και την προσωπική εργασία των κατοίκων το σημερινό κτίριο. Το σχολείο λειτούργησε ως τριτάξιο μέχρι το 1954, με εξαίρεση τη Γερμανική κατοχή και τη μεταπολεμική ταραχώδη εποχή του εμφυλίου. Αργότερα λειτούργησε ως διτάξιο και τριτάξιο και δυστυχώς σήμερα υφίσταται μόνο ως κτίριο διότι δεν υπάρχουν παιδιά Μεθωναίων να το γεμίσουν. Θα ήθελα εδώ, χωρίς να παρεξηγηθώ από τους νεότερους, τον αγαπητό Τρύφωνα και την αγαπητή Λίζα, να αναφέρω ονομαστικά ορισμένους από τους παλαιούς δάσκαλους που συνέβαλαν στην εκπαίδευση και σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα και το ήθος των Μεθωναίων μαθητών τους, και συνέδεσαν το όνομά τους με την ιστορία του σχολείου αλλά και του χωριού, μιας και έζησαν και αφουγκράστηκαν τη Μεθώνη και τους κατοίκους της.

• Ο Αθανάσιος Παπαδιδασκάλου, ο πρώτος δάσκαλος

• Ο Δημήτριος Δημάδης, ο οποίος συνέβαλε να μεταφερθεί η έδρα της Κοινότητας από το Μακρύγιαλο στη Μεθώνη το 1920

• Ο Δημήτριος Αναγνωστόπουλος

• Η Ηλέκτρα Γιώτα – Ψωμαδάκη

• Η Ειρήνη Τζουμέρκα – Οικονόμου

• Ο Αλέξανδρος Χατζηαντωνιάδης ή Χατζηαντωνίου, η μονογραφία του οποίου αποτελεί μια τεράστια πηγή πληροφοριών για την ιστορία του χωριού μας και

• Ο Βασίλης Ιωσηφίδης

Μέχρι το 1943 η Μεθώνη είναι ένα κεφαλοχώρι. Διαθέτει σταθμό χωροφυλακής, κοινοτικό ιατρείο και ταχυδρομείο – τηλεγραφείο. Με την αύξηση του πληθυσμού όμως ένα – ένα τα χωριά Αλώνια, Σφενδάμη, Μακρύγιαλος και Παλιό Ελευθεροχώρι, που μαζί με το Νέο Ελευθεροχώρι αποτελούσαν την Κοινότητα Μεθώνης, αποσπώνται και δημιουργούν δικές τους κοινότητες. Το 1930 εκλέγεται πρώτος πρόεδρος της Κοινότητας Μεθώνης ο Ευάγγελος Μάνταλος του Βασιλείου. Το 1935 με δαπάνη των Καταφυγιωτών της Αμερικής κτίζεται η βρύση – δεξαμενή στην πλατεία του χωριού, που εξυπηρετεί τις βασικές ανάγκες ύδρευσης του χωριού. Στις 5 Ιουλίου 1955 οι κάτοικοι αποφασίζουν τη μετονομασία του χωριού από Νέο Ελευθεροχώρι σε Μεθώνη, αποκαθιστώντας έτσι την ιστορική ονομασία της περιοχής. Η Μεθώνη αποτελεί την έδρα του Συνδέσμου Κοινοτήτων Πιερίας και διαθέτει Αγροτικό Συνεταιρισμό.

Το χωριό ανθίζει και μαζί ανθίζουν και οι πολιτιστικές δράσεις των Μεθωναίων. Οι κάτοικοι συμμετέχουν σε θεατρικές παραστάσεις, λειτουργεί σχολή οικοκυρικής. Στη δεκαετία του 1930 ιδρύεται ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Μέγας Αλέξανδρος με πρώτο παράγοντα τον Γεννάδιο Παπαδόπουλο και αργότερα ο Άρης Μεθώνης με ιδρυτικό μέλος το δάσκαλο Αλέξανδρο Χατζηαντωνίου.

Η θέση της Μεθώνης πάνω στον οδικό άξονα Κατερίνης – Θεσσαλονίκης και η λειτουργία σιδηροδρομικού σταθμού, η πεντακάθαρη θάλασσά της, τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 και η καθαρή αμμουδιά της κάνουν την Μεθώνη παραθεριστικό θέρετρο της Βέροιας, της Νάουσας και της Θεσσαλονίκης.

Αγαπητοί συγχωριανοί, αγαπητοί φίλοι και φίλες

Επειδή η ιστορία δεν είναι μόνο τα μεγάλα γεγονότα του παρελθόντος, αλλά και όλα τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα της καθημερινής ζωής των τοπικών κοινωνιών και επειδή οι ήρωες των τοπικών κοινωνιών είναι οι πρόκριτοι αλλά και οι αφανείς πολίτες, ας αναλογιστούμε και ας μνημονεύσουμε όλους τους προγόνους μας που ίδρυσαν από το μηδέν, ανέπτυξαν και παρέδωσαν σε όλους εμάς τους νεότερους το χωριό μας, τη Μεθώνη. Και ας φροντίσουμε εμείς οι νεότεροι Μεθωναίοι να διαφυλάξουμε τη μεγάλη αυτή παρακαταθήκη που μας άφησαν.

Θα ήθελα τέλος να προτρέψω το κοινοτικό συμβούλιο αλλά και το συμβούλιο του Μορφωτικού Συλλόγου να ξεκινήσουν μία προσπάθεια να συγκεντρωθεί όλο το φωτογραφικό και πληροφοριακό υλικό από όλες τις διαθέσιμες πηγές και να δημιουργηθεί ένα λεύκωμα με την έγκυρη καταγραφή της ιστορίας της ΜΕΘΩΝΗΣ μας.

Σας ευχαριστώ

Δρ. Ιωάννης Ζορμπάς

Μοριακός Βιολόγος